din xadimi دین خادمی

یاشاییش بیزیم اینعیكاسیمیزدیر

حكایت اولوب كی بیر حیكمتلی كیشی اوغلو ایله بیرلیكده شهردن ائشیگه چیخیر كی اونا شهرین شولوقلوغو و نیگرانلیغیندان اوزاق تمیز هاوادا یاشاماغین راحاتلیغینی تانیتدیرسین. ایكی بؤیوك دره‌دن كئچدیلر كی اوجا داغلا اونو احاطه ائله‌میشدی. دولانماق اثناسیندا اوغلان زویدو و دیزلری اوسته ییخیلدی. اوشاق اونون اثرینده آغریسینی نیشان وئرمك اوچون اوجادان قیشقیردی: آآآآه او حئینده اوزاقدان اونون دردینه شریك اولان و اونون سسینه اوخشار بیر سس دئدی: آآآآه اوشاق آغریسینی یاددان چیخاردیب تله‌سیك حالدا سسین گلن یئریندن سوروشدو: سن كیمسن؟؟ اونون سوآلینا جواب بئله گلدی: سن كیمسن؟؟ اوشاق بو موباریزه‌دن (موقابیل طرفین جواب قایتارماسیندان) ناراحات اولدو و تأكیدله سوروشدو: آما من سندن سوروشورام؟ و تازادان همان قودرت و آیدینلیقدا جواب گلدی: آما من سندن سوروشورام؟ بو قارشیلیقلی دانیشیقدا بیر شئی الده ائده بیلمه‌ین اوغلان اوشاغی حیرصلی-حیرصلی قیشقیردی: «سن قورخاقسان.» و یئنه سس همان گوجله اونا قاییتدی: «سن قورخاقسان.» بالاجا بیلدی كی حیكمتلی آتاسیندان -كی اونون یانیندا بونسوز كی اوغلونون اویونوندا دخالت ائده, دایانمیشدی - یاشاییشین تازا بیر فصلینی اؤیرنمگه احتیاجی وار. . . اوغلان یامانلارین شیدّتلنمه‌سی چوخالمامیشدان اعصابینا موسلط اولدو و میدانی آتاسینا بوراخدی كی بو درسی اؤیرتمگه فورصتی اولسون. آتا –همیشه كی كیمی- حادیثه‌یه حیكمتله یاناشدی و اوغلوندان ایسته‌دی كی بو دفعه‌كی جوابا دیقّت ائده و قیشقیردی: «من سنه احتیرام قاییلم» و سس همان ویقارلا جواب وئردی: «من سنه احتیرام قاییلم» اوغلان جواب وئرنین لحنی‌نین دگیشمه‌سیندن تعجوب ائله‌دی . .آما آتا دانیشماسینا ایدامه وئردی: «سن نه حیرت آمیزسن» و عیبارت تازادان قاییتدی: «سن نه حیرت آمیزسن» اوشاق ائشیتدیگیندن تعجوب ائله‌دی آما جوابین دگیشمه‌سی‌نین سیرّینی بیلمه‌دی. اونا گؤره ساكیت اولدو و گؤزله‌دی كی آتاسی اونو آچیقلاسین. آتاسی توضیح وئردی: «اوغلوم! بیز فیزیكده بو طبیعی وارلیغا «ائكو» آدی وئریریك . . . آما حقیقتده بو یاشاییشین اؤزودور . . .یاشاییش سنه او قدر وئرر كی سن اونا وئریبسن . . .اونا احتیرام قویدوغون میقدار سنه احتیرام ائدر . . .یادیندا ساخلا كی هر نه اكسن اونو دا بیچرسن.»   الحیاة انعكاس لنا یحكى أن أحد الحكماء خرج مع ابنه خارج المدینة لیعرفه على تضاریس الحیاة فی جوٍ نقی ، بعیداً عن صخب المدینة وهمومها. سلك الاثنان وادیاً عمیقاً تحیط به جبال شاهقة ، وأثناء سیرهما تعثر الابن فی مشیته فسقط على ركبته، صرخ الطفل على إثرها بصوتٍ مرتفع تعبیراً عن ألمه :آآآآه فإذا به یسمع من أقصى الوادی من یشاطره الألم بصوتٍ مماثل :آآآآه نسی الطفل الألم وسارع فی دهشةٍ سائلاً مصدر الصوت : ومن أنت؟؟ فإذا الجواب یرد علیه سؤاله : ومن أنت ؟؟ انزعج الطفل من هذا التحدی بالسؤال فرد علیه مؤكداً .. : بل أنا أسألك من أنت ؟ ومرة أخرى لا یكون الرد إلا بنفس الجفاء والحدة : بل أنا أسألك من أنت؟ فقد الابن الطفل صوابه بعد أن استثارته المجابهة فی الخطاب .. فصاح غاضباً ” أنت جبان” وبنفس القوة یجیء الرد ” أنت جبان ” …. أدرك الصغیر عندها أنه بحاجة لأن یتعلم فصلاً جدیداً فی الحیاة من أبیه الحكیم الذی وقف بجانبه دون أن یتدخل فی المشهد الذی كان من إخراج وبطولة ابنه .. قبل أن یتمادى فی تقاذف الشتائم تملك الابن أعصابه وترك المجال لأبیه لإدارة الموقف حتى یتفرغ هو لفهم هذا الدرس ، فتعامل - الأب كعادته - بحكمةٍ مع الحدث .. وطلب من ولده أن ینتبه للجواب هذه المرة وصاح فی الوادی : ” إنی أحترمك ” فجاء الصوت بنفس نغمة الوقار ” إنی أحترمك ” .. عجب الابن من تغیّر لهجة المجیب .. ولكن الأب أكمل المساجلة قائلاً: ” كم أنت رائع ”فجاء الرد على تلك العبارة الراقیة بقول الصوت ” كم أنت رائع ”. ذهل الطفل مما سمع ولكن لم یفهم سر التحول فی الجواب ولذا صمت بعمق لینتظر تفسیراً من أبیه فعلّق الوالد الحكیم على الواقعة بهذه الحكمة : "بنی : نحن نسمی هذه الظاهرة الطبیعیة فی عالم الفیزیاء (صدى ) .. لكنها فی الواقع هی الحیاة بعینها .. إن الحیاة لا تعطیك إلا بقدر ما تعطیها .. ولا تحترمك إلا بمقدار ما تحترم نفسك منها...وتذكر أنك تحصد ما تزرعه".